Przychodzi baba do lekarza. Ja też, bo baba po angielsku nie umie. Pani z recepcji wskazuję na pacjentkę, a ja już widzę, że baba obrażona na cały świat. No nic, przedstawiam się i siadam obok. Wyciągam książkę. Widzę kątem oka jej wzrok utkwiony we mnie i choć bardzo się staram, mimochodem odwracam wzrok w jej stronę.

– To konowały są. Ja w ogóle nie wiem po com tutaj przyszła. Koleżanka powiedziała, że już za długo kaszlę i mnie zapisała. Ileż można, prawda? To już tydzień, a mi nic nie przechodzi.

O matko. Tydzień! Na pogotowie trzeba było, a nie do konowałów. Nic się nie odzywam, tylko kiwam głową, że acha.

– Ciekawe, co mi powie. To strata czasu jest. Nic mi nie powie, żem zdrowa tylko. I żeby paracetamol brać. Niedouki!

Wszystko to mówi z taką miną, że oprzeć się nie można wrażeniu, że przychodzi tu codziennie i codziennie doświadcza tej samej dupnej obsługi. Przyzwyczaiłam się. Większość ludzi w poczekalniach, dla których tłumaczę, siedzi tam za karę i narzeka, jaka to służba zdrowia w UK jest beznadziejna, że w Polsce to jest dużo lepiej, a ci za murzynami ze sto lat. I tak siedzą i narzekają, a ja się denerwuję, bo jak tak niedobrze i źle, to na cholerę tam ślęczą?

– O, proszę! I opóźnienie mają! W Polsce to wszystko na czas! (Kurde, ale nowina).

Patrz na zegarek, rzeczywiście opóźnienie. Cztery minuty. Wchodzimy. Baba zła jak diabli, bo nic jej nie powie, a poza tym, jak tak można pacjenta traktować, czasu jego nie szanować, na czas powinno być, a nie opóźnienie.

Lekarka pyta, w czym może pomóc. Na końcu języka mam, że w niczym, ale siedzę cicho i czekam. Baba mówi, że bardzo kaszle i katar ma. I nic jej nie przechodzi, a to już tydzień! Katar to nawet dłużej. Gorączki co prawda nie ma, ale czasem w nocy się spocona budzi. Lekarz pyta, czy bierze jakieś leki. Otwiera torebkę i wyjmuję wielką butelkę syropu na kaszel. Macha lekarzowi przed oczami, po czym sięga do torebki i wyciąga listek tabletek.

– No antybioty se wzięłam, przecież nie będę się męczyć. Ale coś grubszego musi być na rzeczy, bo antybiotyk już szósty dzień biorę i nic!

Lekarka za głowę się złapała. Skąd antybiotyk? A z polski, znajoma lekarka receptę wypisała, każdy tak robi, zwozi leki na receptę z Polski, bo tutaj ciemnogród. Osłuchała pacjentkę, zmierzyła temperaturę, zajrzała do gardła. Nic nie ma, wszędzie czystko. Co za pech. Zaczyna tłumaczyć, że to wirus, a wirus na antybiotyk nie pójdzie, nigdy. Że biorąc antybiotyk bez konsultacji z lekarzem, tylko sobie szkodzi, bo to obniża odporność, a gdy rzeczywiście będzie kiedyś potrzebowała antybiotyku, to wtedy nie zadziała. Że to dopiero tydzień, więc nie ma co się martwić, wirus to nic groźnego, ale nie ma niego lekarstwa. Baby mina robi się jeszcze brzydsza, niż gdy ją zobaczyłam w poczekalni. Oburzenie z niedowierzaniem. Dziwne, bo przecież była pewna, że konowały, to co? Cudu się spodziewała? Lekarka chce wiedzieć, czy ma jakieś pytania. Ma. Oczywiście.

– A jakiś paracetamol mam brać?

Odpowiada, że jak chce to może, ale tak jak już powiedziała, na wirusa nie ma lekarstwa.

Wychodzimy. Zamykam drzwi za sobą, a baba w tej samej chwili:

– A nie mówiłam? Że nic nie powie, tylko każe paracetamol brać? Muszę se więcej tych antybiotyków nazwozić, bo oni tutaj człowieka do grobu chcą wpędzić!

Powinnam ją była olać, ale wymsknęło mi się, że nigdzie na świecie nie leczy się wirusów antybiotykami, tylko w Polsce. Głównie dlatego, że co drugi lekarz ma podpisaną umowę z jakimś producentem i zarabia na każdej recepcie. Tego już nie dodałam, bo nie miałam komu,  pani się obraziła, powiedziała „no to dowidzenia” i poszła cierpieć w samotności.

Nie wiem jak skończy się ta historia, czy pacjentka zdąży zdobyć potrzebne antybiotyki i czy w ogóle kiedyś wyzdrowieje. Może poleci do Polski, może tam ją uratują?