Czy macie czasami tak, że jakiś przelotny zapach lub dźwięk sprowadza do waszej pamięci odległe, wyblakłe wspomnienie, związane właśnie z tym zapachem lub dźwiękiem? Ja mam tak dosyć często i uwielbiam te przypominajki, bo przywodzą na myśl same pozytywne wspomnienia. To chyba znaczy, że jestem bardzo szczęśliwym człowiekiem, za co jestem losowi bardzo wdzięczna.

Jedno takie wspomnienie nawiedza mnie często, gdy wchodzę do angielskiego Lidla. Wiem, trochę przyziemne, ale co poradzę. Czasem jakiś zapach sprawia, że w głowie same pojawiają się zatarte obrazy. Ja i M wchodzimy do sklepu, trzymając się za ręce. Bierzemy koszyk i przechadzamy się po sklepie, ustalając plan. Plan, jak to zrobić, żeby jakoś przetrwać do kolejnej wypłaty, a jednocześnie coś zjeść. Nie dziwota, że Lidl był naszym najczęstszym celem. Nie pamiętam już, co kupowaliśmy. Pamiętam uczucia, które mi w takich sytuacjach towarzyszyły.

Mimo że całe swoje dorosłe życie pracowałam, zdarzyło się, że po opłaceniu rachunków mieliśmy z M £5, dzięki którym mieliśmy uniknąć śmierci głodowej przez cały tydzień. Było to w czasach, kiedy byliśmy całkowitymi żółtodziobami tutaj, na emigracji. Przyjechaliśmy, zabierając ze sobą pożyczone walizki i wszystkie oszczędności, które nam zostały, a były tak znikome, że niestety, ale bardzo szybko się skończyły. Ja dostawałam wypłatę co miesiąc. M na samym początku w ogóle nie miał pracy, więc nasz pierwszy miesiąc tutaj wyglądał średnio dobrze.

Liczyło się to, że byliśmy razem, że mieliśmy siebie i to, że wtedy wciąż byliśmy w sobie szaleńczo zakochani. Zaczynaliśmy nowe życie i to dostarczało nam takich emocji, które, myślę, będą trwać w naszej pamięci w nieskończoność. Owymi emocjami nie dało się jednak nażreć. Niestety. Kupowaliśmy to, co było najtańsze i w miarę zjadalne, ale nie martwiliśmy się, najważniejsze, że mieliśmy czas na wspólne przygotowywanie posiłków i dostarczało nam to wiele radości.

Nie zapomnę nigdy, jak poszliśmy do Lidla na wielkanocne zakupy. Do Anglii przylecieliśmy w marcu, więc były to same początki. I pamiętam jak z okazji świąt postanowiliśmy sobie kupić szynkę w puszcze, która nie należała do najtańszych rzeczy, a dla nas wtedy, właśnie dlatego, była szczególnym rarytasem. Może wam się to wydać takie trywialne czy śmieszne, ale tak właśnie było. I teraz, rok w rok, na Wielkanoc kupujemy szynkę w puszce. Tak, żeby nigdy nie zapomnieć, że kiedyś było ciężej, co sprawia, że łatwiej się cieszyć tym, co jest teraz. Pamiętam, że nigdy się nad sobą nie użalaliśmy, nie narzekaliśmy, że miało być pięknie a jest do bani. Mieliśmy w sobie tyle pokory i wdzięczności za to, że mogliśmy dokonać wyboru, odnośnie tego, gdzie układać sobie życie i myślę, że głównie dzięki temu te wspomnienia teraz przywodzą uśmiech na twarzy.

My, młodzi, zdrowi i odpowiedzialni tylko za siebie, budujący swoje gniazdo, gałązka po gałązce. Gdzie on tam ja, gdzie ja tam on. Czasy niełatwe, ale jednocześnie pełne takiej młodzieńczej beztroski. Teraz tak dalekie… Marzę o tym, żeby kiedyś poczuć się tak jak wtedy. Beztrosko, swobodnie. Nasze życie się zmieniło. Mogę kupować szynkę w puszce, kiedy mi się podoba, za to nie jestem już tak beztroska. Ponoszę odpowiedzialność już nie tylko za siebie, lecz za moją młodą rodzinę. Jestem dorosła, często przemęczona tą dorosłością, ale wciąż zadowolona. I kocham moje wspomnienia, szczególnie z tamtego okresu, kocham je za to, że za każdym razem sprawiają, że serce bije radośniej niż zwykle.